Καναρίνι μου γλυκό, συ μου πήρες το μυαλό,
το πρωί σαν με ξυπνάς και μου γλυκοκελαηδάς.
Έλα κοντά μου στην αγκαλιά μου,
αχ, ένα βράδυ στην αγκαλιά μου…

«Όλοι μού έλεγαν ότι είχα πολύ ωραία φωνή, αλλά εγώ πιότερο την ένιωθα να βγαίνει από μέσα μου στεναγμός, λυγμός, ξέφρενο κελάηδημα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω.
Εμένα την Άστρα, την Τουρκατζού, έτσι με λέγανε, γιατί ήρθαμε από τη Σμύρνη, ασχέτως αν ήμουνα στην πραγματικότητα εβραιοπούλα που γλίτωσα από το κρεματόριουμ για να καώ στην κόλαση του έρωτα, του μεγάλου ρεμπέτη, Μεμά. Έρωτας και θάνατος μαζί.
Για μένα τώρα γράφω, για μένα τώρα οι θύμησες οι μεγάλες και οι δυνατές. Να γράψω τη ζωή μου, να την αποτυπώσω στο χαρτί, πριν φύγω, γιατί κουβαλάω μια ιστορία πάνω μου και πρέπει να την ξεφορτωθώ.
Μα πού αλλού, αν όχι στο χαρτί; Αυτό είναι τόσο ανάλαφρα λευκό σαν το χιόνι, τόσο ξεκούραστο. Εκεί θα την ακουμπήσω για να ξαποστάσει.
Αχ, αυτές οι ιστορίες των ανθρώπων πώς δένουν μεταξύ τους!
Πώς λένε αναμεταξύ τους τις δικές τους αλήθειες και παραμύθια!…»

Η Τουρκατζού, με το γλυκοκελάηδημα και με τραγούδια που μιλούσαν στην ψυχή και στις αισθήσεις, αφηγείται μια ιστορία ζωής, σκιαγραφώντας έτσι μια πολύ σημαντική εποχή μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον πόλεμο του ’40, γεμάτη από δραματικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία του ελληνισμού και του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Ένα μυθιστόρημα με σεβασμό πάντα στους πραγματικούς ήρωες που έγραψαν αυτή την ιστορία.